23 دسامبر 1946 براي نخستين بار ترانزيستور در «آزمايشگاه بل» آزمايش شد. اين آزمايشگاه در سال 1925 تاسيس شده و از قديمي‌ترين آزمايشگاه‌هاي مرتبط با تلفن و خطوط ارتباطي است كه اكنون در انحصار شركت «نوكيا» قرار دارد.

اولين حق ثبت اختراع ترانزيستور اثر ميدان در سال 1928 در آلمان توسط فيزيكداني به نام ژوليوس ادگار ليلينفلد ثبت شد؛ اما او هيچ مقاله‌اي درباره قطعه‌اش چاپ نكرد و كار او ناديده گرفته شد. در سال 1934 فيزيكدان آلماني دكتر اسكار هايل، ترانزيستور ديگري را به ثبت رساند. هيچ مدرك مستقيمي وجود ندارد كه اين قطعه ساخته شده‌است؛ اما بعدا كارهايي در دهه 1990 نشان داد كه يكي از طرح‌هاي ليلينفلد به درستي كار كرده است. اوراق قانوني از آزمايشگاه‌هاي ثبت اختراع بل نشان مي‌دهد كه ويليام شاكلي و جرالد پيرسن يك نسخه قابل استفاده از اختراع ليلينفلد ساخته‌اند؛ در حالي كه آنها هيچ‌گاه اين را در تحقيقات و مقالات خود ذكر نكردند.

در 23 دسامبر 1947، ويليام شاكلي، جان باردين و والتر براتين موفق به ساخت اولين ترانزيستور اتصال نقطه‌اي در آزمايشگاه‌هاي بل شدند. اين كار با تلاش‌هاي زمان جنگ براي توليد ديودهاي مخلوط‌كننده ژرمانيم خالص «كريستال» ادامه يافت، اين ديودها در واحدهاي رادار به‌عنوان عنصر ميكسر فركانس در گيرنده‌هاي ميكروموج استفاده مي‌شد. يك پروژه موازي ديودهاي ژرمانيم در دانشگاه پردو موفق شد كريستال‌هاي نيمه هادي ژرمانيم را با كيفيت خوب كه در آزمايشگاه‌هاي بل استفاده مي‌شد، توليد كند. سرعت سوئيچ تكنولوژي لامپي اوليه براي اين كار كافي نبود، همين تيم بل را سوق داد تا از ديودهاي حالت جامد به جاي آن استفاده كنند. آنها با دانشي كه در دست داشتند شروع به طراحي سه قطبي نيمه‌هادي كردند، اما دريافتند كه كار ساده‌اي نيست. جان باردين سرانجام يك شاخه جديد فيزيك سطحي را براي محاسبه رفتار عجيبي كه ديده بودند ايجاد كرد و سرانجام براتين و باردين موفق به ساخت يك قطعه كاري شدند.

آزمايشگاه‌هاي تلفن بل به يك اسم كلي براي اختراع جديد نياز داشتند: «سه قطبي نيمه هادي»، «سه قطبي جامد»، «سه قطبي اجزاي سطحي»، «سه قطبي كريستال» و «لاتاتورن». بل فورا ترانزيستور تك اتصالي را جزو توليدات انحصاري شركت وسترن الكتريك، در ايالت پنسيلوانيا قرار داد. در آنجا نخستين ترانزيستورهاي گيرنده راديو AM در معرض نمايش قرار گرفتند، اما در واقع فقط در سطح آزمايشگاهي بودند. تا اينكه در سال 1950 شاكلي يك نوع كاملا متفاوت ترانزيستور را ارائه داد كه به ترانزيستور اتصال دوقطبي معروف شد. اگرچه اصول كاري اين قطعه با ترانزيستور تك اتصالي كاملا فرق مي‌كند، قطعه‌اي است كه امروزه به‌عنوان ترانزيستور شناخته مي‌شود. پروانه توليد اين قطعه نيز به تعدادي از شركت‌هاي الكترونيك شامل تگزاس اينسترومنتس كه تعداد محدودي راديوي ترانزيستوري به‌عنوان ابزار فروش توليد مي‌كرد؛ داده شد. ترانزيستورهاي اوليه از نظر شيميايي ناپايدار بودند و فقط براي كاربردهاي فركانس و توان پايين مناسب بودند، اما همين كه طراحي ترانزيستور توسعه يافت اين مشكلات نيز كم‌كم رفع شد.